Ooit begon het met Smurfenhouse. Wat volgde is een fantastisch, slecht verhaal naar totaal andere genres. Waarom luister ik naar bepaalde muziek wel en naar andere niet?
Net als de meesten van jullie luisterde ik vroeger naar Smurfenhouse, Telekids muziek en Kinderen voor Kinderen. Dat hoort bij het opgroeien als Nederlander. ‘Luisteren’ is ook hier een groot woord. Meeluisteren is beter. Ik zette namelijk nooit muziek op. Eigenlijk niet totdat ik een jaar of dertien was. Gek eigenlijk. Ik vond het allemaal vreselijk en het boeide me totaal niet. Zeker de radio niet. Tussendoor had ik nog van die gekke dagen dat ik even naar 5ive luisterde, maar ook dat ging snel over. Ik vond namelijk dat ene Scott, zoals ik mij die naam nog kan herinneren, tof haar had. Haha.
Mijn interesse voor muziek begon dan ook pas toen Niels, een vriend van mij, een link doorstuurde met ‘When the Sun Goes Down’ van Arctic Monkeys. Een enorme eer voor hem dus. Arctic Monkeys is nóg steeds één van mijn favoriete bands. Vele bands volgden hen op, maar zo tof als Arctic Monkeys werd het niet meer. Later kwam ik er pas achter dat ik nooit muziek luisterde, omdat ik de juist stijl nog niet gevonden had. Ik zal niet zeggen dat Top 40 slecht is, dat zou hypocriet zijn, maar het is totaal niet mijn muziek. Voor mij is tekst belangrijker dan de kwaliteit van de muziek zelf (zover ik dat kan beoordelen natuurlijk). Top 40 muziek gaat over cliché’s als feesten, geld, bitches, seks, alcohol of playertoespraken. Daar kan ik mij totaal niet mee identificeren. Ik moet mij kunnen identificeren met een tekst of het moet mij inspireren, aan het denken zetten of entertainen. Met andere nummers dan top 40 kwam je tijdens die leeftijd niet in aanraking, dus dan maar niets.
Arctic Monkeys dus. Daar begon het écht. Eigenlijk durf ik wel te zeggen dat ik alle nummers van ‘Whatever people say I am, that’s what I’m not’ en ‘Favourite Worst Nightmare’ enorm vet vind. Ik herken mezelf in enorm veel uitspraken in deze nummers, wat het enorm leuk maakt om te luisteren. En natuurlijk niet te vergeten de fantastische drummer en de willekeurige gitaren die er als echte indie doorheen jengelen. Uiteindelijk breidde ik dit uit met bands als Kaiser Chiefs, Bloc Party, The Killers, Paramore, Vampire Weekend, Wolfmother en The Beatles. Allemaal nog enigszins in het rijtje passend. Allemaal bands waar ik ook nog steeds veel naar luister.
Een volgende fase was Amerikaanse hiphop, met name Nas, Wu-tang, Kanye West. Allemaal goede artiesten, maar die ben ik nu toch alweer een hele tijd ‘zat’. Toch moeten ook deze even genoemd worden om het sprookje compleet te maken.
Alweer zes jaar luisterend naar dezelfde soort muziek, besloot ik het toch eens ergens anders te zoeken. Twee stijlen die mij erg aantrokken, waaronder één als verschrikkelijk wordt gezien. Aan de ene kant zet ik een soort van Folkmuziek en andere rustige muziek, aan de andere kant zet ik metalcore en andere ruige muziek. Beide hebben een verschillend effect op hoe ik mij kan voelen, beide zorgen voor een andere manier van mij aan het denken zetten. Dit is een soort van Beirut, Mumford & Sons en Alex Turner/The Shadow Puppets vs. een soort van Bring me the Horizon, Parkway Drive, Oceans Ate Alaska en Enter Shikari. Eigenlijk een hele grappige splitsing, omdat ze ook echt tegenstrijdig zijn.
Ik kan enorm genieten van alle instrumenten in Beirut, een unieke sfeer die ze geven. Mumford & Sons brengt interessante teksten met zich mee en kan met de afwisseling in hun muziek mij zeker naar hen laten luisteren. En aan de stem van Alex Turner was ik tijdens Arctic Monkeys al verslaafd. Een hele fijne stem met een fantastisch gevoel voor goede teksten, voor mij dan. Deze muziek laat mij positief nadenken over alles wat ik zie en hoe de wereld in elkaar zit.
De andere kant laat mij niet zozeer positief kijken naar de wereld, maar toont mij dat wat er ook is. Ik luister meer naar deze muziek omdat het totaal anders is dan ikzelf. Niet alleen het geschreeuw en de af en toe deprimerende teksten, maar ook hoe deze mensen in het leven staan. Ik vind het fascinerend dat mensen zo negatief in het leven kunnen staan. Dát maakt het interessant. Je kan woede wel vrolijk presenteren naar je publiek, maar de boodschap komt pas over als je laat zien dat je het meent. Ik heb het hier dan ook het meest over Bring Me the Horizon. Drugsproblemen (lees: niet zoals in top 40 waar ze er trots op zijn) en zelfmoord (de zanger heeft zoiets dat je altijd depressief bent :P) worden in hun nummers enorm goed omschreven. Dat maakt hun teksten sterk en door de manier van het brengen, komt het nog sterker op mij over. Ik vind het interessant, dan maakt mij niet uit of iemand zuiver zingt of gewoon keihard schreeuwt. Begrijp me trouwens wel als ik zeg dat ik niet van grunten hou (hun eerste album) en dus ook niet van die langharige metal. Als schreeuwen nodig is om een boodschap over te brengen, waarom niet? En eerlijk gezegd word ik enorm rustig in drukte, dus ook van deze muziek. Dus als ik rust wil, moet ik harde muziek luisteren 😛
Buitenbeentjes zijn Opgezwolle en Typhoon. Beide omdat ze gewoon fantastische teksten hebben en fijne stemmen om naar te luisteren. Oh ja, tijdens bloggen heb ik ook nog wel eens Spotify playlists op van klassieke muziek. Daar word ik het meest rustig van.
Voor mij is dit zo’n voorbeeld dat laat zien dat alles wel iets leuks heeft, zolang je er maar achter komt. Laat niemand het zien, dan zal je altijd denken dat het onzin, saai of raar is. Ik luister niet naar muziek om anders te zijn, maar juist omdat die mensen anders zijn. Vergelijk het met vakantie. Ik vind het saai om naar een land te gaan dat redelijk gelijk is aan Nederland qua normen en waarden. Als het anders is, dán vind ik het fascinerend. Zelfs de meest tegenstrijdige waarden zie ik liever dan dat ik bij mijzelf moet blijven.
Misschien denk ik wel veel te veel na over mijn muziek en moet ik maar ‘gewoon naar muziek luisteren als ontspanning zonder erbij na te denken’. Of misschien moet ik na al die jaren uitstellen maar eens gitaar leren spelen of piano, of ukelele. Maar ja, waar begin je dan? Met kinderliedjes beginnen vind ik gewoon niet zo tof, dan toch maar Rocksmith kopen?
ubiy/ Backpacken 