Uncharted heeft alweer een prachtige prestatie neergezet. Niet alleen zijn de eerste twee delen goed ontvangen, ook het derde deel laat zien waarom deze exclusive zo fantastisch is.
Uncharted Drake’s Fortune werd 4,2 miljoen keer verkocht. Dat betekent dat het op de 115e plaats staat van best verkochte game ooit! Uncharted Among Thieves ging daar overheen door 5,6 miljoen keer over de toonbank te gaan. Uncharted Drake’s Deception heeft in minder dan een jaar alweer de 4,2 miljoen verkopen behaald.
Guess what! Dat brengt het op een mooie 17 miljoen. Een serie die aan het groeien is en hopelijk nog lang niet over is. Oké, die paar honderd duizend voor op de Vita niet meegerekend.
Is dit terecht of vinden jullie de game overgewaardeerd?
IK BEN EEN PLAYSTATION FANBOY. JE LEEST HET GOED: EEN ECHTE FANBOY. Een Playstation fanboy in hart en nieren. Fanboy genoeg om het op ieder social platform te noemen in mijn biografie, in mijn profiel, in mijn handtekening op fora. Fanboy genoeg om één van mijn eerste blogs te wijden aan dit onderwerp. Fanboy genoeg om deze inleiding te typen in de trein van Haarlem naar Meppel op slecht internet van de Nederlandse Spoorwegen om zometeen te duiken. Fanboy genoeg om mijn Playstation 3 in mijn koffer mee te nemen naar huis met het gevaar dat hij kapot gaat door de trillingen van de stoep om thuis te kunnen spelen (ik woon een half jaar voor stage in Haarlem). Oké, nu ga ik wat te ver. Laat mij uitleggen waarom ik fanboy genoeg ben om al deze dingen voor het merk over te hebben…
Advertentie van generatie 1 in Edge Magazine (via @MindstateNL)
Het logo heeft iets dat zo uniek is, dat je er alleen maar blij van kan worden. Maar daar ga ik natuurlijk niet de fanboy voor uit hangen. Overigens ben ik het niet eens met “it’s more powerful than God” hoor. Ik verloochen mijn Christelijke roots niet (zo goed, Philip?). Zelfs niet voor een Playstation, zo fanboy ben ik dus ook weer niet. Oh, wacht het was een grapje. Sorry, dan heb ik niks gezegd.
Allemaal leuk en aardig, maar waarom ben ik nou echt de fanboy geworden die ik nu ben na de historie van Playstation. Laten we beginnen bij dat ding dat je altijd in je hand hebt. Degene waar ik onlangs een fantastisch rode heb gekocht: de controller.
Alles van de controller is perfect uitgedacht. Mijn handen passen exact om de controller heen en ik hoef nooit onnatuurlijk bewegingen te maken. De PS1 controller, zoals hieronder aangegeven staat, was qua vorming goed. Gelukkig hebben ze vastgehouden aan dit concept. Het was meteen al raak.
Conceptvorming Playstation controller
Toegegeven, de Sixaxis was mede door slechte kwaliteit, geen rumble en gewicht (te licht) een enorme afknapper. Dualshock 3 bracht het beste bijeen: het concept, motion, rumble en extra gewicht. Het voelde weer vertrouwd aan. Het voelde eindelijk weer aan alsof ik mijn Playstation gebruikte. Beeld je eens in hoe het zou zijn als Sony de bananenboomerangcontroller had gehouden. Weet je wat nog het leukste is? Of eigenlijk het meest jammerlijke… de motion wordt nauwelijks gebruikt. Hoe gaaf was Resistance: Fall of Man met de motion. Je werd getagd (laserballetje van een buitenaards ras, waardoor alle kogels rechtstreeks naar je toevlogen), moest keihard schudden om eraf te komen én dan nog eens zien te winnen van de ander. Nauwkeurig blijven tijdens het schudden. Spierpijn kreeg je er van, maar oh wat een toevoeging was dat. Exclusives als Killzone, Resistance en Heavy Rain maakten perfect gebruik van deze functie. Helaas dachten andere ontwikkelaars daar anders over. Het idee is in ieder geval fantastisch. Veel beter dan motion controls zonder controller (Kinect), met een nunchuck of de Move. Daar voel ik niets voor en maakt het alleen maar casual. De motion van Dualshock 3 voegt een extra dimensie toe. Daarom is het tof. Het maakt het moeilijker en inspannender.
De exclusives
Met de exclusives kom ik natuurlijk bij het belangrijkste punt dat ik in deze hele blog ga aankaarten. Ik hoef niet alle exclusives te noemen waarom het zo vet is. Het zijn stuk voor stuk toppers. Toppers met unieke elementen. Sony toont durf. Kijk naar Heavy Rain. Daar zat veel geld in, maar zoveel onzekerheid. Resultaat is één van de meest meeslepende games die op een manier gespeeld wordt zoals je een game nog nooit hebt gespeeld. Een filmologische game met 21 einden! Je weet niet wat je mist als je deze nog niet in huis hebt.
God of War is een geniale game. Ik ken geen enkele game die in de buurt komt van de brute gevechten met enorme toffe monsters en vooral goden. Alles is tot in de puntjes gedetailleerd en het bloed spat er vanaf. Het verhaal is niet alleen sterk, maar je zit er direct in. Én je leert nog eens over Griekse goden ook.
Het maakt niet uit welke exclusive je noemt, het heeft een eigen verhaal. Totaal anders. Kijk ook naar LittleBigPlanet. Het is niet hét voorbeeld van een hardcore game, maar het idee erachter is erg leuk. Jij maakt de game met een makkelijke editor. Jij speelt de game met grappige sackboys die je tot in het detail kan customizen. Jij deelt de game met vriendjes en vriendinnetjes en nog belangrijker de rest van de community.
De echte toppers zijn naar mijn idee Killzone en Resistance. Twee zwaar ondergewaardeerde games. Killzone met de superunieke Helghast en het prachtige Helghan. Alles past bij elkaar. Alles is perfect uitgewerkt. Hoe tof is het als je door een oerwoud loopt en allemaal ogen van dieren om je heen ziet in het donker, jou aanstarend? Zó tof is het dat je in het donker loopt en dat de oranje oogjes van de Helghast je aankijken. Wachtend tot je een verkeerde stap zet.
De wereld van Resistance is maar vreemd. Raar uitziende hybride aliens die aan flarden geschoten worden door Nathan Hale. Dat is dan ook niet het vette. Het vette is de epic gevechten met gigantische Chimera, de wapens en ook hier weer de unieke omgevingen. Alles werkt perfect, zelfs in de multiplayer (en dat is vreemd genoeg na zoveel jaar nog steeds maar weinig voorgekomen). De multiplayer had een mooie leercurve, de wapens waren gaaf, de modes waren tof en dit was de perfecte game voor clanwars. Het bevat ook zoveel unieke elementen: wapens die door muren schieten, oververhitting van de Chimera, spijkergranaten, vuurgranaten, tags en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Over Uncharted wil ik niet teveel uitweiden, behalve dat het een prachtige film is die laat zien dat de PS3 superieur is op grafisch gebied (exclusief pc). Je wordt direct in het verhaal gezogen en er zijn een aantal scènes waar ik met kippenvel en een open mond doorheen heb gespeeld. Er zijn er nog zoveel meer, maar dan ben ik na 2000 woorden nog niet klaar…
KOMT NOG!
Ik houd het dan ook niet voor me dat ik enorm uitkijk naar zowel The Last of Us en The Last Guardian. Een zombie-game? Meh, er zijn al teveel games die dit uitgemolken onderwerp gebruiken. Maar is dit dan de eerste zombie-game met een goed verhaal?
WIL IK!
Mijn favoriete game aller tijden is Kingdom Hearts 2. Ik kijk al jaren uit naar deeltje 3, maar hier kunnen jullie meer over lezen in mijn Shut Up and Take My Money Maandag #2 volgende week maandag.
Conclusie
Ik denk dat ik heel kort kan zijn in mijn conclusie. Ik ben deze fanboy geworden omdat Sony zelfs in deze tijden nog durf toont. De enige van de grote drie die dit doet. Unieke characters, settings, muziek, alles. Als je zelfs met genres gaat experimenteren (LittleBigPlanet, The Last of Us en Heavy Rain), verdien je respect. Daar laat de rest het namelijk liggen. Bij Sony heb ik als enige het idee dat ze de boodschap van de reclame ‘Michael’ écht naleven. Het gaat niet alleen om casuals. Ook om de hardcore gamers en die verdienen respect van Drake, Kratos, Solid Snake en alle andere die in de serie aanwezig zijn in de Michael reclame. Om nog even duidelijker te zijn: iedere fanboy is goed. Xbox’ers, Nintendo’ers, PC’ers, zelfs fanboys van die kleine consoles die je wel in de speelgoedwinkel kunt kopen voor 10 euro. Loyaliteit moet beloond worden!
Durf jij ook toe te geven dat je een fanboy bent? Laat het hieronder weten!
ubiy/ Backpacken 