Argentinië vol met variatie en dulche de leche

Voordat ik voet zette op Argentijnse bodem had ik een onduidelijk beeld van het land. Ik ken het van tango, voetbal en Buenos Aires, maar daar blijft het ook wel een beetje bij. Dat Argentinië misschien wel het meest variërende land is waar ik ben geweest had ik dan ook niet zien aankomen. Tijdens het reizen door Argentinië kwam ik langs miljoenensteden Buenos Aires en Cordoba, liep ik over de rand van gigantische watervallen – die helaas iets te veel een pretpark gemaakt waren – van Iguazu, wandelde ik door de epische vlaktes van Patagonië, belandde ik in een sneeuwstorm in Tierra del Fuego, reed ik door snikhete valleien omringd door rotsformaties met veel verschillende kleuren rondom Salta en betrad ik de hoge wegen van het Andesgebergte om naar de grens van Argentinië en Chili te gaan. Nog belangrijker is dat ik eindelijk een alternatief heb gevonden voor pindakaas en hagelslag op brood dat bijna net zo lekker is, dulche de leche. En in Argentinië smeren ze dit karamelachtige goedje echt overal op.

Mijn eerste echte kennismaking met Argentinië was Buenos Aires. Of nou ja, met stedelijk Argentinië denk ik. Een stad die heel Europees aanvoelt met wat Zuid-Amerikaanse invloeden. Met het oude centrum, imitaties van de straten van Parijs, de gekleurde havenwijk La Boca en het deel dat bekend staat om haar parken en tuinen – Palermo – heb je genoeg te doen voor dagen, weken of misschien zelfs maanden. Wat mij vooral opviel in Buenos Aires was hoe slecht er Engels gesproken wordt. Voor een miljoenenstad met zoveel invloeden van buitenaf vind ik dat toch vrij bizar.

Patagonië stond in het teken van wandelen – of hiken als je het wat toffer wil laten klinken – en het wisselen van kleding. Met een vette hike over de Perito Moreno gletsjer waar je lichtblauwe meertjes ziet, ijsgrotten en tientallen meters diepe kloven in het ijs begon mijn indruk hier positief. Patagonië is koud met constante wind en kent enorme vlaktes, zover als je kunt kijken. De hikes zijn echt fantastisch. Ieder moment is mooi, het is niet zo dat je ver moet lopen voor een leuke waterval of mooi uitzicht, de gehele hike is gewoon tof met een absoluut hoogtepunt als doel. In El Chaltén eindig je één van de hikes bijvoorbeeld met een schitterend uitzicht op Cerro Torre, Fitz Roy en de bijhorende gletsjers en het meer. In ditzelfde dorpje raakte ik per ongeluk verdwaald. Ik had een keuze tussen links of rechts, links zag er beter uit, rechts leek wat sneller te gaan. Mijn scenarioplanner besloot in een paar seconden om dan maar rechts te gaan. Na een half uur had ik geen pad meer. De trail stond aangegeven als ‘hard’, dus dacht mijn scenarioplanner ‘dat zal wel betekenen dat er geen trail loopt’. Ik kon de Fitz Roy zien, dus koos ik mijn eigen weg door de struiken met stekels en langs diepe afgronden. Toen er wat stenen begonnen te rollen bij het omhoog klimmen moest ik toch maar beslissen om dat nooit meer te doen. Ik durfde bijna niet meer naar beneden. Maar goed, mijn tweede poging ging over een rivier heen, steeds hoger klimmend, maar de afgronden ontwijkend. Op de top van de berg zag ik dat deze poging nergens toe ging leiden, dus liep ik weer naar beneden. Ook daar raakte ik verdwaald en ben ik langs verschillende watervallen in de meest trage snelheid ooit geklommen. Volgende keer gewoon niet verder lopen als de trail in een gebied als deze ophoudt.

Het einde van de wereld, Ushuaia, is leuk om geweest te zijn. De stad is omringd door hoge bergen met sneeuw en er hangt een leuke sfeer, zeker na een sneeuwstorm. Een boottocht over het Beagle-kanaal bracht mij langs verschillende zeeleeuwen, kleine ruige eilandjes, pinguïnachtige vogels en de tweede zuidelijkste vuurtoren ter wereld.

De omgeving van Salta in Noord-Argentinië is weer een totaal andere wereld. Het is hier bloedheet, de mensen zien er veel meer uit als mijn stereotype van Zuid-Amerikaan en de architectuur is ook totaal anders. De muziek die je hier hoort is ook allemaal met een panfluit. Het stond hier in het teken van rotsformaties in de valleien van Huamahuaca en Cafayate. Heel indrukwekkende valleien waar de rotsen bijzondere vormen hebben aangenomen en uit veel verschillende kleuren bestaan.

Eindigend in Mendoza verlaat ik Argentinië weer en ben ik erachter gekomen dat dit land enorm veel variatie te bieden heeft. Tot nu toe verreweg de favoriet van mijn reis.